«سفياني و صاحبان پرچم هاي سياه با يک ديگر رودررومي شوند، در حالي که ميان آنان جواني از بني هاشم است که در کف دست چپ او خال سياهي است و در پيشاپيش لشکريان او شخصي از قبيله بني تميم به نام شعيب بن صالح است». حسن بصري مي گويد: در سرزمين ري، شخصي به نام شعيب بن صالح که چهارشانه، سبزينه و بدون ريش است، خروج مي کند. لشکري چهارهزار نفري تحت امر دارد که لباس هاي شان سفيد و پرچم هاي شان سياه است و آنان پيشقراول سپاهيان مهدي اند».
اميرمؤمنان (ع) در خطبه اي مي فرمايد: «... آن گاه مهدي (عج)، حضرت عيسي را به جانشيني خود، در عمليات تهاجمي عليه دجّال برمي گزيند. عيسي (ع) براي يافتن وسرکوبي دجّال حرکت مي کند. دجّال که همه جهان را در سلطه خود دارد و کشاورزي و نسل بشري را نابود کرده است، مردم را به خويش مي خواند و هر کس او را بپذيرد، مورد لطف قرار مي گيرد و اگر خودداري ورزد، او را مي کشد. سراسر جهان، جز مکه، مدينه و بيت المقدس را درهم نورديده است و همه فرزندان نامشروع از شرق و غرب جهان پيرامونش گرد آمده اند.
دجّال به سوي حجاز حرکت مي کند و عيسي (ع) در گردنه «هرشا» به او مي رسد و فريادي هولناک بر او مي کشد و ضربه اي سخت بر او فرود مي آورد و او را در شعله هاي آتش ذوب مي کند؛ آن سان که سرب در آتش ذوب مي شود».
امام صادق (ع) مي فرموند:
«من از خدا خواستم که (فرزندم) اسماعيل را پس از من بر جاي
گذارد؛ ولي خداوند نخواست و درباره او مقام ديگري به من
بخشيد؛ وي نخستين کسي است که با ده نفر از يارانش ظهور مي
کند و عبداللَّه بن شريک يکي از آن ده نفر است که پرچم دار
اوست».
نظرات شما عزیزان: